Het programma van de avond was in het teken van de companen van Ty Segall. Mikal Cronin is een vast bandlid, meestal op saxofoon, en al vele jaren een partner in crime. Voorprogramma Shannon Lay is ook te horen op muziek van Ty, die trouwens haar laatste plaat “August” produceerde.

Voorprogramma Shannon Lay was verrassend. Ze ziet er uit als een fel roodharige punkster (ze heeft dan ook een grunge verleden) maar ze brengt ingetogen luisterliedjes die in de folk sfeer te situeren zijn. Dit doet ze echter zeer goed: mooie stem, knappe teksten en rustig gitaarspel. Veelal handelen de liedjes over de liefde in al zijn facetten. Ze brengt dit op een ongedwongen wijze, maar zelfverzekerd genoeg om tussendoor wat geintjes te maken. Zoals een “macho metal” pose met de gitaar na een minieme solo. Het is altijd een goed teken voor een voorprogramma als de zaal stil blijft en de volle aandacht geeft aan de muzikant waar ze niet voor gekomen zijn. Na het concert deden meerdere mensen in de zaal de moeite om tot aan het podium te komen om Shannon persoonlijk te feliciteren met haar set. Terecht wat mij betreft.

Mikal Cronin kwam vooral om zijn nieuwe plaat Seeker voor te stellen. Zijn vijfde plaat. Hij doet dit in een trio bezetting met drum, bas en hijzelf op gitaar. Deze basisbezetting ging er tegenaan als een bende jonge wolven aan de epo. De drummer mepte er stevig op los, wat soms wat jammer was doordat hij de zang overstemde. Maar hij bracht wel een stevige vaart in het concert. Van een vaart gesproken: het concert had 13 nummers (met de bis er bij) en duurde met moeite een dikke drie kwartier. Maar dat was geen nadeel. De spurt werd ingezet met een stevige versie van “Shelter”. “Show Me” had een bluesy intro. Mikal speelde de ene gitaarsolo na de andere met een nijdigheid die wou tonen dat hij meer is dan enkel een saxofonist. Sterk was het enige trage nummer “ Sold” met Shannon die kwam meezingen.

Tussen de nummers werd geen tijd verloren. Het applaus in ontvangst nemen, effe naar elkaar kijken en de intro van het volgende nummer inzetten. De opbouw van de nummers was veelal dezelfde: intro, stevige draf, effe vertragen om dan weer te versnellen en er een lap op te geven met een fanatieke gitaarsolo. De drummer ging zo te keer dat hij zijn drumsticks in twee brak. Hoogtepunten noemen is moeilijk maar voor mij staken “I’ve Got A Reason” en “Weight” er boven uit.

Dit was zo’n concert waar je achteraf van dacht: goed dat ik dit zag. Of ik dit nu absoluut nog eens moet gaan zien is dan weer twijfelachtig. Maar als ik op een festival rondloop zou ik zeker de tent aandoen van die mannen. Kortom goed, sympathiek en voer voor de liefhebbers van een stevige rock.

Lisael

Foto's © Yvo Zels